كلافه

غول بي شاخ و دم بي حوصله گي سايه سنگينش را انداخته روي من .
به خودم و روزهاي رفته كه نگاه ميكنم غصه ام ميشود . حالا ديگر 20 ساله ام و دست بالا 20 سال ديگر جا دارم تا جواني كنم ،ياد بگيرم .
فقط بيست سال چه نا اميد كننده.
به بيست سال گذشته كه فكر ميكنم ميگويم :
نه نشد انچه بايد ميشد . نكردي كارهايي كه بايد ميكردي .ياد نگرفتي.جا ماندي غافل بودي.

اين روزها كاري ندارم براي انجام دادن حتي انگيز ه اي براي كتاب خواندن ،ياد گرفتن ،دوست داشتن، عاشق شدن حتي.
چپ وراست كه مي روم غر مي زنم به مادرم كه نتوانسته ام جواني كنم .اوهم گرفته خودش را مقصر ميداند . گرچه خودم به خوبي مي دانم خانه ام از پايبست ويران بوده
جواني كردن در قالب يك دختر اينجا؟ عاشق شدن ؟
سخت است.
هر روز هم سخت تر مي شود ،سخت تر خواهد شد .

چاره اي نيست جز ارزويي دور براي روزهايي بهتر !!!!!