معقول يا نا معقول

يك زماني در همين نزديكي ها رابطه هاي طولاني را ميستودم و خودم هم دوست داشتم يك رابطه با ارامش و طولاني مدت با ادم معقولي داشته باشم و كمي علاقه براي ادامه .
مدت نسبتا زيادي اين جور از زندگي رو به شدت مي پسنديدم و هر از گاهي هم سخت به خودم ميباليدم كه بقيه بلد نيستند به ارامش برسند و آفرين گنده اي هم حواله ميكردم براي اينكه من زرنگ تر از همه بوده ام .
از خدا پنهان نيست از شما چه پنهان گاهي هم با نگاهي عاقل اندر سفيه به دوستاني كه به دنبال هياهو و هيجان و كسب تجربه بودند با افتخار از با تجربگي خودم و ارامشم حرفهاي بي پايان ميزدم.
اما حالا به عقب كه نگاه ميكنم هيچ توشه اي هيچ خاطره اي كه گونه هايم را ازهيجان سرخ كند و هنوز هم با يادش دلم گرم شود با خود ندارم . آرامش خياليم هيچ حسي را در من بيدار نميكند جز حسرت و گاهگداري هم حسادت.
كم كمك دارم قدر رابطه هاي شايد كوتاه مدت اما پر از علاقه خالصانه و خاطرات دوست داشتني را ميدانم و معناي متفاوتي از علاقه را تجربه كه نه درك ميكنم حتي يك طرفه اما هيجان انگيز اما دوست داشتني و به ياد ماندني.
از آدم هاي معقول كم كم و روز به روز بيشتر زده ميشوم شايد از ان نوع هايي كه من تجربه داشته ام . معقول هاي خسته كننده و آرام كه وقتش كه سر برسد ، براي خاطر وقت عزيزشان كه با تو هدر داده اند مدعي ميشوند و قدرت نمايي ميكنند و اگر ضعيف تر هم باشند تحقير.
پس زنده باد نا معقول ها ي دوست داشتني سر داده ام .هر چند هنوز سعي زيادي براي معقول جلوه دادن خود دارم و ترسانم از نامعقول بودن براي معقولهاي فرصت طلب.